Jedenastoletni Jean-Baptiste Lully został dostrzeżony we Florencji przez księcia de Guise. Sprowadzony do Francji rozwijał swe muzyczne talenty u boku buntowniczej kuzynki Ludwika XIV Anny Marii Ludwiki Orleańskiej, księżnej de Montpensier, zwanej po prostu La Grande Mademoiselle. W 1653 roku wystąpił obok młodego króla w Ballet royal de la nuit. Ich zawiązana na scenie przyjaźń trwała niemal bez przerwy przez resztę jego życia.
Rok 1661 zaznaczył się w życiu Lully’ego dwoma ważnymi wydarzeniami: florentyńczyk został naturalizowany, a także powołany na stanowisko Surintendant de la musique de la chambre du roi (Nadintendenta Muzyki Królewskiej), co uczyniło go najpotężniejszym muzykiem we Francji. W latach 1664-1671 współpracował z Molierem. Położył podwaliny pod Comédie-Française, oficjalnie założoną w 1680 roku już po jego śmierci. Pomimo swoich włoskich korzeni, był najgorliwszym obrońcą francuskiej muzyki i twórcą francuskiej tradycji operowej. Choć w ostatnich latach swojego życia stracił nieco na znaczeniu, wywierał ogromny wpływ na swoich rówieśników, takich jak François Couperin, czy Michel-Richard Delalande. Podczas próby Te Deum z okazji powrotu króla do zdrowia, zranił stopę laską, którą używał jako metronomu. Do rany wdarła się gangrena a on zmarł 22 marca 1687 roku.
Armide to zwieńczenie długiej kariery Jean-Baptiste’a Lully’ego. Jest jego ostatnią ukończoną tragédie en musique i ostatnim dziełem, które stworzył we współpracy z librecistą Philippe’em Quinault. Premiera była wielokrotnie przekładana z powodu choroby zarówno Lully’ego, jak i Ludwika XIV.  Odbyła się w końcu w Paryżu 15 lutego 1686 roku, w teatrze Lully’ego w Palais-Royal. Opera odniosła sukces natychmiast! „Tłum był tak wielki, że nikt więcej nie mógłby wejść. Na scenie było ponad
100 osób. Każda loża zmieściła dziesięć osób, a wiesz, że już siedem wystarczy, żeby je zapełnić, a i tak jest dość ciasno. Amfiteatr, parter i galeria były tak zatłoczone, że nie sposób było ogarnąć tego tłumu bez zdumienia. Mówią, że Lully tego dnia otrzymał 10 000 franków.” (z listu Henry’ego Baud de Sainte-Frique). Ludwik XIV nie wziął udziału w premierze, choć sam wybrał temat opery. Oficjalnym powodem były trudności techniczne w Wersalu, ale wiadomo, że Lully był wtedy w niełasce z powodu skandalu obyczajowego. „Z wszystkich tragedii, które zaaranżowałem muzycznie, oto ta, z której publiczność wydaje się najbardziej rada. Spektakl przyciąga tłumy. Żaden dotąd nie zyskał takiego aplauzu. Niemniej jednak, spośród wszystkich moich dzieł, uważam to dzieło za najmniej udane, ponieważ jeszcze nie miało zaszczytu wystąpić przed Waszą Wysokością…”. Pisał w łagodzącym tonie kompozytor. Król jednak Armidy nigdy nie usłyszał.
Libretto opery zostało oparte na eposie Torquata Tassa Gerusalemme liberata (Jerozolima wyzwolona). Historia Armidy i Rinalda była publiczności dobrze znana. Wielokrotnie tłumaczono ją na francuski, była też tematem kilku dworskich baletów. Większość tragédies en musique Quinaulta ma wątki mitologiczne, ostatnie trzy, w tym Armida, biorą za temat średniowieczną rycerskość. Było to związane ze śmiercią królowej i poszukiwaniem przez króla dróg do wyrażenia swej religijności i moralności. Cnotliwy rycerz Ranaud to symbol katolickiej Francji, zaś uwodzicielska księżniczka czarodziejka Armide – protestanckiej herezji. Armide toczy zażartą wewnętrzną walkę między miłością a zemstą.
Muzyka Lully’ego to koronkowy układ powiązań. Raz dramatyczne, raz intymne arie i krótkie instrumentalne wprowadzenia mieszają się z melodyjnymi, ekspresyjnymi i rozwiniętymi recytatywami. W każdym z pięciu aktów widzimy też balet. Tancerze reprezentują ciała zbiorowych bohaterów, a chór ich głos.
W czasie koncertu Bydgoskiej Sceny Barokowej usłyszymy  fragmenty Armidy. Części instrumentalne, chóry, arie solowe. Wybór, który pozwoli poczuć ducha arcydzieła Lully’ego.

                            Michał Orzechowski / Baroque Goes Nuts!

Urodzony w 1657 Michel-Richard Delalande był o pokolenie młodszy od Lully’ego. Wykształcony w szkole chóralnej w Saint-Germain-

l’Auxerrois, był utalentowanym organistą oraz nauczycielem klawesynu i kompozycji. Jego nazwisko stwarza nieco problemów pisarskich, występuje bowiem w wielu formach: De Lalande czy Lalande, zostańmy jednak przy Delalande, formie której sam używał w oficjalnej korespondencji. Wiosną 1683 roku – po wygranym konkursie – kompozytor dołączył do królewskiego zespołu muzycznego (Musique du Roi). Szybko stał się jednym z ulubionych muzyków Ludwika IV. Zdobywał ważne stanowiska w muzycznych instytucjach dworu, by w końcu stać się Maître Musique de la Chambre (1709). Delalande był nie tylko odpowiedzialny za komponowanie i

wykonywanie muzyki na codzienną Mszę królewską, ale też dla rozrywki króla; także za Grand Couvert, kolacji, które król i królowa jadali przy publiczności, a podczas których wykonywane były jego słynne suity instrumentalne – Symphonies pour les Soupers du Roi. Zmarł w Wersalu w roku 1726.

Królowie wywodzili swą władzę od Boga. Za Ludwika XIV miało to szczególne znaczenie, stąd tak dużą wagę przywiązywano do liturgii. Przekazywała tradycję i była widocznym nośnikiem władzy. Liturgia codziennej mszy, choć oczywiście zgodna z kanonem rzymskim, podkreślała że król jest

obecny tu i teraz. Była odprawiana przy ołtarzu, natomiast na piętrze muzycy wykonywali dwa rodzaje motetów – grand motet (motet wielki) trwający około 20 minut z solistami, chórem i orkiestrą oraz mniejszy – petit motet – wykonywany na podniesienie. Gdy dwór przeniósł się do Wersalu, wzrosło znaczenie grand motet. Motet Versaillais, osiągnął swój szczyt właśnie za Michela Richarda Delalande’a, który doprowadził gatunek do najwyższego stopnia formalnej, retorycznej i estetycznej doskonałości. Grand motet charakteryzował się przepychem, niespotykaną długością i bogatą strukturą. Wielki chór występuje tu naprzemiennie z chórem

mniejszym, złożonym z co najmniej czterech solistów.

Sekwencja Dies irae, rozpoczynająca się od słów „W gniewu dzień, w tę pomsty chwilę, Świat w popielnym legnie pyle” została w XIV wieku włączona do Mszału Rzymskiego jako część liturgii żałobnej. Niezwykłe dwunastoczęściowe opracowanie sekwencji Dies irae Delalande  skomponował na pogrzeb Marii Anny Krystyny Bawarskiej, który odbył się 5 maja 1690 roku w bazylice Saint-Denis, nekropolii królów Francji. Motet zabrzmiał też na kilku innych pogrzebach członków rodziny panującej oraz prawdopodobnie na pogrzebach córek Delalande’a i na

ceremonii pogrzebowej samego Ludwika XIV 23 października 1715 roku. Dies irae znalazło się w 9. tomie publikowanego w latach 1729-1734 zbioru Motets de feu M. de La Lande, przygotowanego przez wdowę po kompozytorze i jego ostatniego ucznia, François Colin de Blamont. Z tego zbioru pochodzi wersja, która zostanie wykonana w czasie Bydgoskiej Sceny Barokowej.

Motety Delalande’a były podziwiane aż do Wielkiej Rewolucji. Ucieleśniały doskonałość muzyki francuskiej i reprezentowały religijność i duchowość Francji XVIII wieku, jej Grande Siècle. „I tak to właśnie za Lalande’a nasza muzyka łacińska

osiągnęła zaszczytny poziom doskonałości. Lalande przenosi nas do Niebios, wzbudza szacunek i miłość dla tego, co Boskie.” (Pierre-Louis d’Aquin de Chateau-Lyon). Colin de Blamont, następca wielkiego kompozytora na stanowisku kapelmistrza kaplicy królewskiej miał powiedzieć, że Delalande „uczynił dla ołtarza tyle, co Lully dla teatru”. To wszystko przyniosło Delalande’owi przydomek „łaciński Lully”

Wykonywane w czasie Bydgoskiej Scenie Barokowej kompozycje łączy nie tylko nazwisko „Lully”. Nie tylko,

że tworzyły splendor Króla Słońce. Nie tylko to, że Delalande był następcą Lully’ego na stanowisku królewskiego superintendenta. Obydwa utwory to niespotykana wyrazistość i wyjątkowy dramatyzm. To wyrażane w żarliwy sposób emocje: gniew i strach, obawa i żal, nadzieja i ukojenie. Nieuchronność człowieczego losu odmalowana głębią muzycznych przestrzeni. 

sopran liryczny pochodzenia polsko-słoweńskiego. Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego AMFN w Bydgoszczy w klasie śpiewu Małgorzaty Greli oraz Pole Superieur Paris Boulogne-Billancourt w klasie śpiewu barokowego Isabelle Poulenard oraz Elsy Maurus Studia na paryskiej Sorbonie zaowocowały otrzymaniem stopnia Licancjata z muzykologii. Studiowała dyrygenturę chóralną pod kierunkiem Valerie Fayet w Konserwatorium Nantejskim oraz grę na lutni i gitarze renesansowej w konserwatorium w Tours w klasie Miguela Henry oraz Michela Gendre, a także l’art de ménétrier – sztukę akompaniowania do tańców renesansowych u Robina Joly. Jest laureatką i finalistką licznych konkursów, m.in. Międzynarodowego Konkursu Śpiewu Barokowego w Froville oraz Hanseatic Ensemble w Lubeck. Jej repertuar obejmuje kompozycje z okresów od średniowiecza aż po współczesność, w tym wiele rol scenicznych. Na stałe współpracuje w roli solistki i chórzystki z licznymi zespołami: Flores Myrtae Anny Žakowej (muzyka średniowieczna i współczesna), chórem kameralnym Le Nocturnal (muzyka romantyczna i współczesna), Ensemble Les Metaboles, Compagnie La Tempete, Ensemble Vox Cantoris oraz Les Musiciens de Saint-Julien. Od 2011 roku szkoli warsztat tańca renesansowego oraz barokowego pod kierunkiem Robina Joly oraz Any Yepes. Jest solistką bydgoskiej Kapeli OldNova, wykonującej folk progresywny. Powierzono jej liczne prawykonania utworów współczesnych wykorzystujących technikę krzyko-śpiewu, m. in.: Etnos; L’Inferno; Hodie scietis qua veniet Domine (zarejestrowany przez wytwórnię płytową DUX) Szymona Godziemby-Trytka. Od 2020 roku prowadzi warsztaty krzyko-śpiewu oraz słowiańskich pieśni tradycyjnych.

absolwentka Wydziału Wokalnego UMFC w Warszawie (klasa dr D. Niemirowicza), Wydziału Wokalno-Aktorskiego oraz Podyplomowego Studium Wokalnego AMFN w Bydgoszczy (klasa prof. M. Greli). Uczestniczyła w spektaklach Dydona i Eneasz (H. Purcell), Xerxes (G.F. Händel) oraz Eugeniusz Oniegin (P. Czajkowski). Za partię Romildy (Xerxes) oraz Tatiany (Eugeniusz Oniegin) otrzymała nagrodę Najciekawsza Osobowość Artystyczna w ramach Operowego Forum Młodych
w Bydgoszczy. Podczas festiwalu Bydgoska Scena Barokowa 2019 realizowała partię Maddaleny w La Resurrezione G.F. Händla oraz solową partię sopranową w Requiem M. Zwierzchowskiego. Współorganizowała projekty stowarzyszenia Akademia Muzyki Dawnej: Stabat Mater G.B. Pergolesiego, Via Crucis w ramach obchodów Międzynarodowego Dnia Muzyki Dawnej, Koncerty z Różą w Katedrze Bydgoskiej, Unquiet Thoughts w Kościele Garnizonowym w Bydgoszczy, cykl Duelli Barocchi oraz koncert Ecco la Primavera w Domu Polskim. Dwukrotnie otrzymała Stypendium Artystyczne Prezydenta Miasta Bydgoszczy. Jest aktywna zawodowo nie tylko jako wokalistka, ale i psycholog. Elżbieta Izdebska jest absolwentką Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim, zwieńczonych dyplomem na Wydziale Psychologii UW. Obecnie jest w trakcie specjalizacji z psychoterapii dzieci i młodzieży w nurcie poznawczo-behawioralnym.

absolwentka Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie ukończyła wydział wokalno-aktorski w klasie dr Ewy Wolak. Już w pierwszych latach studiów w Akademii brała udział w licznych spektaklach i koncertach. W roku 2001 dostała się do International Bach Akademie Stuttgart, gdzie pod batutą Maestro Helmutha Rillinga zaśpiewała wiele koncertów. Jako studentka współpracowała z Operę Krakowską występując w takich spektaklach jak: L’elisir d’amore – Gaetano Donizetti (2001), Die Verschworenen – Franz Schubert (2002), Intryga i miłość – Giuseppe Verdi (2004), Bal u księcia Orłowskiego – Johann Strauss (2005). Uczestniczyła w wielu koncertach muzyki oratoryjnej. Na XIV Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Organowej i Sakralnej wykonała Vesperae Solennes de Confessore Wolfganga Amadeusza Mozarta. Od 2008 roku stale bierze udział w festiwalach m.in. Wratislavia Cantans , Misteria Paschalia , Sacrum Profanum, Warszawska Jesień, Opera Rara, Edinburg Festival, Salzburger Festspiele, Mafestival Brugge, Beethovenfest Bonn, Utrecht Early Music Festival. Uczestniczyła również w wielu kursach mistrzowskich u takich profesorów jak: Alison Pearce, Charlotte Lehmann, Jadwiga Rappe, Bernarda Fink oraz Neil Semel. Od 2011 roku stale koncertuje z Capellą Cracoviensis, współpracując z takimi dyrygentami jak : Jan Tomasz Adamus, Andrew Parrott, Christophe Rousset, Paul Goodwin, Ottavio Dantone, Skip Sempè , Paul McCreesh, Vincent Dumestre. Wieloletnia śpiewaczka Chóru Polskiego Radia, z którym koncertowała i nagrywała z sukcesami zarówno w Polsce, jak i za granicą. Ma na koncie również współpracę z Aleksandrem Nowakiem, Johnem Buttem, Marc Minkowski, Ràscher quartet, Aukso, Oh! Orkiestra Historyczna, Freiburger Barockorchester, B’rock Orchestra oraz z Agnieszką Budzińską-Bennet, z którą nagrała dwukrotnie nominowane do Fryderyków „Melodie na Psałterz Polski” Mikołaja Gomółki – Opera Omnia. Stale koncertuje z takimi zespołami jak: Gabrieli Consort, Il Gardino d’amore, La Poema Harmonique, Oltremontano, Vox luminis , a od 2016 również ze słynnym Collegium Vocale Gent pod dyr. Philippe Herreweghe.

jest polskim tenorem urodzonym w Warszawie. W 2016 roku ukończył studia magisterskie na Wydziale Wokalnym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem Jerzego Knetiga. W 2018 roku ukończył studia na Universität Mozarteum w Salzburgu, pod kierunkiem Wolfganga Holzmaira i Bernda Valentina. W jego repertuarze wokalnym dominują dzieła Claudia Monteverdiego, Johanna Sebastiana Bacha, Georga Friedricha Haendla, Jean-Baptiste’a Lully’ego, Jean-Philippe’a Rameau. Wykonuje również dzieła repertuaru klasycznego i romantycznego, pieśń niemiecką, francuską, polską, repertuar XX wieku i muzykę współczesną. Największe doświadczenie z teatrem operowym zdobył w Salzburgu, gdzie w latach 2015- 2018 występował w produkcjach: „L’incoronazione di Poppea” Claudia Monteverdiego (rola Arnalty), „Limonen aus Sizilien” Manfreda Trojahna (rola Micuccia Fabri), „Orlando Paladino” Josepha Haydna (rola Orlanda) oraz „A Midsummer Night’s Dream” Benjamina Brittena (rola Lysandra). W 2017 roku zadebiutował w Teatro alla Scala w roli jednego z Lehrbuben w „Die Meistersinger von Nürnberg” Richarda Wagnera, produkcji reżyserii Harry’ego Kupfera, pod batutą Daniele Gattiego. Wkrótce potem wystąpił w Theater an der Wien, w roli Porucznika w „La Scuola de’ Gelosi” Antonia Salieriego, produkcji reżyserii Jean Renshaw, pod batutą Stefana Gottfrieda. W tym samym roku zadebiutował w Warszawskiej Operze Kameralnej, w roli Renaud w operze „Armide” Jean-Baptiste’a Lully’ego, wyreżyserowanej przez Dedę Cristinę Colonnę, pod batutą Benjamina Bayla. Rewińskiego łączy stała współpraca z zespołem La Tempesta Jakuba Burzyńskiego i Cappella Warmiensis Restituta Pawła Hulisza. Od 2019 Rewiński jest członkiem sekstetu wokalnego muzyki współczesnej proMODERN.

absolwent Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu, klasy śpiewu dra hab. Jarosława Bręka. Brał udział w Programie Kształcenia Młodych Talentów przy Operze Narodowej, gdzie uczestniczył w warsztatach prowadzonych przez I. Kłosińską, E. Pessena, M. Rexrotha, H. Fassbender, T. Koniecznego, N. Shicoffa.
Wielokrotnie występował na koncertach organizowanych w różnych miastach Polski oraz Niemiec. Współpracował między innymi z Poznańskim Chórem Kameralnym oraz z Filharmonią Gorzowską, gdzie uczestniczył m.in. w prapremierze utworu Veni Creator Grzegorza Duchnowskiego na gali finałowej III Festiwalu Muzyki Współczesnej im. Wojciecha Kilara. Współpracując z tą orkiestrą brał także udział w wykonaniu prapremiery musicalu Alicja w Krainie Czarów. Występował w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie w spektaklu Cud albo Krakowiaki i Górale, gdzie wcielił się w rolę Bryndasa, a także O Królestwie Dnia i Nocy oraz zaczarowanych instrumentach, wykonując partię Sarastra. Współpracował także z Operą Królewską w Warszawie śpiewając między innymi partię Plutona w operze Orfeusz i Eurydyka C. Monteverdiego.

Powstała w 2019 roku na potrzeby realizacji projektów festiwalu Bydgoska Scena Barokowa.
Do współpracy zapraszani są muzycy z całej Polski, specjalizujący się w wykonawstwie muzyki dawnej na instrumentach historycznych. Podczas festiwalu Bydgoska Scena Barokowa 2019 orkiestra wzięła udział w dwóch ambitnych projektach. Pierwszym z nich, stanowiącym inaugurację festiwalu, było wykonanie Oratorium La Resurrezione Georga Friedricha Händla pod kierownictwem Marcina Tarnawskiego. Podczas drugiego projektu, realizowanego pod kierownictwem Michała Marcinkowskiego, zaprezentowane zostało Requiem Mateusza Zwierzchowskiego, którego rękopis przechowywany jest w Archiwum Archidiecezji Gnieźnieńskiej. Było to pierwsze współczesne wykonanie tego dzieła na instrumentach historycznych. Kolejne projekty, pod kierownictwem Daniela Deutera, to Bach/Telemann/Vivaldi – koncerty na 1 flet, 2 wiolonczele, 3 skrzypiec i 4 klawesyny oraz Armia Generałów – muzyka szkoły mannheimskiej.
Podczas projektów Barokowa Orkiestra Festiwalowa miała okazję współpracować ze znakomitymi muzykami-solistami, wśród których znaleźli się m.in. Urszula Bartkiewicz, Ingrida Gápová, Artur Janda, Przemysław Baiński, Wanda Franek, Jadwiga Niebelska-Deshmukh, jak również zespoły wokalne: Chór Kameralny Akademii Muzycznej w Bydgoszczy oraz Zespół Wokalny Chóru Polskiego Radia.

ośmiokrotny zdobywca Grand Prix i wielokrotny laureat najwyższych nagród w prestiżowych, międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach chóralnych.

Zespół powstał w 1986 roku. Założycielem i dyrygentem Zespołu w latach 1986-2020 był Janusz Stanecki, współpracując w zakresie emisji głosu z Elżbietą Wtorkowską. Aktualnie dyrygentem jest Magdalena Filipska, funkcję asystenta dyrygenta pełni Justyna Narewska, a w zakresie emisji głosu z Zespołem współpracuje Dorota Nowak. Członkami zespołu są studenci i absolwenci Akademii Muzycznej w Bydgoszczy.

Od 38 lat Chór Kameralny aktywnie koncertuje w kraju i za granicą, nieustannie podejmując nowe wyzwania artystyczne, uczestnicząc w licznych konkursach chóralnych, projektach koncertowych, nagraniach i prawykonaniach. Chór Kameralny koncertował w różnych zakątkach świata – Japonia, Korea Południowa, USA, Argentyna, Rosja, Grecja, Irlandia, Hiszpania, Słowenia, Austria, Bułgaria, Macedonia, Włochy, Szwajcaria.

Ostatnie osiągnięcia:
Grand Prix – XXIII Międzynarodowy Festiwal Muzyki Chóralnej im. Feliksa Nowowiejskiego w Barczewie (2024)
Grand Prix – IV Międzynarodowy Festiwal Chóralny „Andrea del Verrocchio” we Florencji, Włochy (2023)
Dwukrotna III nagroda (Gold Prize) – II Międzynarodowy Konkurs Chóralny w Tokio (Japonia, 2019),
Grand Prix – Międzynarodowy Festiwal Muzyki Chóralnej w Ohrid (Macedonia, 2017),
Grand Prix – Międzynarodowy Festiwal Muzyki Chóralnej im. Feliksa Nowowiejskiego w Barczewie (2017).

pianistka, dyrygentka i korepetytor wokalna. Absolwentka klasy fortepianu prof. Wiesławy Skrzypek-Ronowskiej w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. W 2021 otrzymała również tytuł magistra w specjalności dyrygentura symfoniczno-operowa w klasie dyrygentury dr hab. José Maria Florêncio w Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu. W czasie studiów pobierała lekcje i uczestniczyła w kursach mistrzowskich prowadzonych przez wielu czołowych profesorów takich jak: Chifuru Matsubara (Tokio), Olga Burova (Moskwa), Philip Lawson (Wielka Brytania), Paweł Kotla (Londyn), Lena Lisa Wűstendőrfer (Uniwersytet Berno), Werner Pfaff (Niemcy), Marcin Sompoliński (AM Poznań), Warcisław Kunc (AM Poznań), Jacek Mirosław Błaszczyk (AM Katowice). Dotychczas współpracowała z kilkoma orkiestrami ,między innymi: Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej w Warszawie, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Podlaskiej w Białymstoku, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze, Płocką Orkiestrą Symfoniczną, Orkiestrą Symfoniczną Teatru Wielkiego w Poznaniu, Solistami, Orkiestrą i Chórem Opery Nova w Bydgoszczy oraz Capellą Bydgostiensis. Marta Szymańska jest także asystentem dyrygenta w Operze Nova przy realizacji spektaklu Faust Charles’a Gounoda. W tej samej Operze pracowała również jako dyrygent przy spektaklach m.in.: Halka Stanisława Moniuszki, Sunset Boulevard Andrew Lloyd Webber’a czy Koncertach Sylwestrowych. Jest rownież kierownikiem muzycznym spektaklu Karnawał Zwierząt Camille’a Saint-Saëns’a. We 2023 wygrała Italian Conducting Competition „Alceo Galliera” we włoskiej Bordigherze. W 2024 została laureatką pierwszej nagrody na konkursie World’s Best Musicians otrzymując zarazem tytuł Wybitnego Laureata. We wrześniu 2024 otrzymała srebrną nagrodę na Global Young Musicians Competition.

chórmistrz, dyrygent, pedagog, akompaniator i aranżer.
W 2010 ukończyła z wyróżnieniem studia magisterskie na Wydziale Dyrygentury Chóralnej i Edukacji Muzycznej Akademii Muzycznej im. F. Nowowiejskiego w Bydgoszczy w klasie dyrygowania prof. Janusza Staneckiego. W 2014 roku ukończyła Podyplomowe Studia Chórmistrzowskie w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. W 2019 uzyskała tytuł doktora sztuk muzycznych w dyscyplinie artystycznej dyrygentura w macierzystej Uczelni. Swoje umiejętności dyrygenckie doskonaliła podczas kursów prowadzonych przez znakomitych mistrzów: prof. Peter Erdei (Węgry), prof. Gary Graden (USA), prof. Olga Burova (Rosja), prof. Bart Bouckaert (Belgia). Od 2006 roku jest aranżerem i drugim dyrygentem Orkiestry Mandolinowej „Campanella” w Cekcynie, prowadzoną przez Annę i Adama Filipskich. Za działalność artystyczną otrzymała Złotą Odznakę Honorową Polskiego Związku Chórów i Orkiestr (2015).
Od 2020 roku jest dyrygetem Chóru Kameralnego Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, z którym współpra cowała od 2012 roku w charakterze asystenta dyrygenta,
odnosząc znaczące sukcesy zarówno w kraju, jak i za granicą (Japonia, Korea Południowa, Hiszpania, Włochy, Macedonia, USA, Irlandia, Austria, Rosja). W 2022 roku została wyróżniona Medalem Prezydenta Miasta Bydgoszczy za szczególne zasługi dla Miasta Bydgoszczy.